Donderdag 3 februari 2022
Voor het eerst in weken is het bewolkt ’s morgens. Maar helemaal niet koud. We rijden de camping af nadat we alle huishoudelijke taken hebben gedaan en hebben betaald bij de receptie: € 24,- voor 2 nachten; dat is toch niet te veel voor zo’n mooi plekje. Via Vila Nova de Santo André rijden we naar Santiago do Cacém, een dikke 20 km. De vorige keer dat we hier waren hebben we uitgebreid de Romeinse opgravingen van Miróbriga bekeken. Nu willen we ook het historische centrum bekijken. Er is hier een camperplaats, dus dat komt goed uit. De stad ligt op een heuvel dus we bereiden ons voor op wat klimwerk. Het Moorse kasteel is in 1157 herbouwd door de tempeliers. De muren die ook de begraafplaats van de Igreja Matriz omringen bieden een panoramisch uitzicht over de Serra de Grandola. Vreemd dat binnen de kasteelmuren de begraafplaats ligt. We lopen er helemaal omheen en gaan dan via een lager gelegen tuin aan de zijkant een hek door. weer naar beneden. Dan lopen we wat kriskras door de smalle steile straatjes, die bijna allemaal eenrichtingsverkeer zijn. Ondertussen laat de zon zich ook weer zien. We wippen even een Chinese winkel binnen; daar is altijd wat te vinden. Markeerstiften hebben ze in ieder geval, zodat we onze rijroutes weer goed in de atlas kunnen aangeven. Elk jaar een andere kleur. Zo weten we welke wegen we nog niet hebben gereden. Het is een rustige plek waar we overnachten; er zijn wat vogeltjes te zien o.a. de boomkruiper, die op 50 cm van ons zijraam tussen de boomschors scharrelt. Nart is net te laat voor een foto. Iets verder op zijn twee openbare openlucht zwembaden naast het overdekte zwembad. Er staan wat grappige kleedhokjes en een apart geschilderd toiletgebouw. Af en toe rijdt er nog een camper de parkeerplaats op; het is een rustige avond en nacht.

Vrijdag 4 februari 2022
Soms word ik ’s morgens gewekt door koerende duiven, krijsende meeuwen, klepperende ooievaars of blaffende honden. Vanochtend zijn het kraaiende hanen, die al vroeg van zich laten horen. We gaan weer een eindje verder op deze voorspeld bewolkte dag. Doel van de dag is Lousal, 40 km oostwaarts. In onze (oude) Capitoolgids staat niks over Lousal, maar in de reviews op de Park-for-night-app staan enthousiaste aanbevelingen om de verlaten mijnen en het museum te bezoeken. Dat gaan we doen. Er is een wetenschap/techniek museum, een mijn-museum en de mogelijkheid om in een van de mijnen te gaan kijken. We besluiten het hele pakket te doen. Tot 12.00 uur bekijken we de vaak interactieve tentoonstelling. Dan begint een rondleiding door het mijnmuseum onder leiding van een gids, voorafgegaan door een introductiefilm. In 1934 is hier een Belg begonnen met de exploitatie van dit gebied om pyriet uit de grond te halen. In enkele jaren tijd is er een complete stad verrezen, met huizen voor de mijnwerkers en hun gezinnen, een school, een kerk en een medisch centrum. In 1988 is de mijn gesloten en is de stad Lousal leeg gelopen. Heel interessant om te zien hoe alles in zijn werk is gegaan. Het mijnmuseum is om de elektriciteitscentrale heen gebouwd en staat vol met grote en nog grote compressoren, allerlei gereedschappen en meetapparatuur. We gaan tussendoor even lunchen en staan om 15.00 uur weer klaar om met een gids, die goed Engels spreekt op pad te gaan voor een 2 uur durende rondleiding. Het gaat door vervallen gebouwen, langs afgegraven hellingen, twee hevig vervuilde plassen en uiteindelijk een mijn in. De gang loopt 250 meter door onder de grond. We moeten helmen op en de gids weet op een boeiende wijze alles uit te leggen. Zo hebben we deze bewolkte dag toch op een heel aparte en leuke manier door gebracht.

Zaterdag 5 februari 2022 Naar Baragem de Santa Clara via São Martinho das Amoreiras
Vanochtend zijn het de mekkerende schapen die ik hoor als ik wakker word. De zon is weer helemaal terug. We maken voor vertrek nog even een ommetje naar de rivier en de oude trein. Dat is nog een van de originele treinen waarmee de erts naar het station werd vervoerd vanuit de mijnen. Dan gaan we op weg naar São Martinho, om daar te beginnen aan een wandeling. Het eerste stuk gaat over de IC1 en na 40 km slaan we af en komen via een niet zo fijne weg in São Martinho. Bijna in het centrum aangekomen is het vreselijk druk met geparkeerde auto’s. Zou er soms markt zijn? Inderdaad; iets verder zien we dat er een rommelmarkt gaande is, precies op de plek waar we moeten parkeren voor onze wandeling. We rijden een eind verder en parkeren langs de kant van de weg. Even lunchen en dan maar eens rond kijken op de markt. Het eerst wat opvalt is dat er bijna niemand een mondkapje draagt. Zou dat per vandaag zijn afgeschaft hier? Dan zien we het volk dat de kraampjes bemant en rond kuiert. Allemaal hippies! Rastakapsels, lange kleurige rokken, omslagdoeken en rugzakken. We zijn op een hippiemarkt beland en de taal die we meeste horen is Duits. Ook Nederlands en Engels komt voorbij. Mensen knuffelen, omhelzen en kussen elkaar; een soort weerzien lijkt het wel. Ook wemelt het er van de kinderen met lange haren, wollen mutsen en alternatieve kleren. Er is van alles te koop. Naast wiet, ook andere kruiden, honing, zelfgemaakte kaarsen, zeepjes, groente en fruit. En dan ligt er nog het nodige “antiek” op de kleedjes. De eettentjes zijn in trek en op een grasveldje wordt gitaar gespeeld en druk van gedachten gewisseld. Een gezellige boel, maar wij voelen er ons niet echt thuis. We hebben dan ook gauw alles bekeken en gaan terug naar de camper: tijd voor plan B. We rijden door naar het 13 km verder op gelegen stuwmeer via een vreselijk slechte weg vol met gaten, opgevulde kuilen en hobbels. Er staat 1 camper op de parking bij de brug en wij zoeken een fijn plekje met zicht op het water en in de zon. Stoeltjes buiten en lekker lezen. Natuurlijk ook nog een wandelingetje omlaag naar een andere arm van dit stuwmeer. Daar zien we dat een compleet dorp onder water is verdwenen. Hier en daar steken gebouwen er boven uit. In het midden is een eilandje, waar mensen bezig zijn om in een roeiboot naar toe te varen. Twee grote honden zwemmen er achteraan. Zo te zien gaan ze picknicken op het eilandje. Wij wandelen weer terug. Een mooi rustig plekje, zo rustig dat er zelfs amper internetverbinding is. Af en toe komt er een appje doorheen en de telefoon geeft aan dat er geen telefoonverkeer mogelijk is.

Zondag 6 februari 2022 Wandeling Rocha da Pena en door naar Amaixial
Het is mistig als we wakker worden. Zodra we klaar zijn met het ontbijt en op weg gaan zijn de nevels al grotendeels verdwenen. De eerste 10 kilometer is een vervolg van de slechte weg naar het stuwmeer toe. Dan draaien we de IC1 op en is de weg prima, zelfs op lange hellingen 3-baans. We rijden bijna ongemerkt de Algarve binnen. Het is even zoeken naar de juiste aanrijroute voor Rocha de Pena. De startplek van onze wandeling van vandaag. Rijden we ons eerst bijna vast in supersmalle straatjes, wat later is de route duidelijk en vinden we al gauw de parkeerplaats bij een restaurantje. Helaas. Er staat een bord dat campers er niet mogen parkeren. Dan maar een eindje terug en langs de kant van de weg. We kijken tegen een hoge bergrug aan en vermoeden dat we hier wel eens flink moeten klimmen. Ook hier staat de route prima aangegeven en met de zon in de nek gaan we, gewapend met de wandelstokken, om 11.00 uur op pad. Het is een pad vol met rode keien en het klimt gestaag omhoog. We zien (en horen) bergbeklimmers aan de touwen hangen. Het pad kronkelt omhoog en als we boven zijn zien we een wegwijzer naar “Miradouro Norte”. 350 meter verder is een weids uitzicht in noordelijke richting, naar Alentejo. Helemaal boven langs gaat de route verder, hier over smalle paadjes die soms vrij dicht begroeid zijn. Het wemelt er van de planten en struiken. We zien roosmarijn in bloei, massa’s Affodilbloemen, narcissen, venkel, mastiekboom, steeneiken, jeneverbes, soorten cistus en nog meer voor ons onbekende flora. We hebben steeds zicht op het zuiden: de bergen die tussen ons en de zee liggen. Na 2 kilometer boven over de rand gelopen te hebben gaat het bij een wal van lossen stenen, daterend uit de ijzertijd, omlaag. We komen nog een Frans en Duits stel tegen. En een fietser die onmogelijk hier kan rijden; hij loopt dan ook. Het gaat dan toch weer omhoog naar een officieel “Mirador de Sul”. Een informatiebord geeft aan waar je naar kijkt. Wij eten op dit mooie plekje onze broodjes op en rusten wat uit. Het vervolg van het pad loopt redelijk snel omlaag en we komen in het dorpje Penina uit met witblauwe huizen en van planten voorziene straatjes. Op een mooi pleintje met toiletten, picknickbank, waterkraan en bloembakken nemen we nog een keer pauze. Het laatste stuk gaat over een brede, onverharde weg met hier en daar een hellinkje. Om half drie zijn we weer terug bij de camper.
We kiezen voor een camperplaats in oostelijke richting, omdat we daar nog een aantal wandelingen kunnen maken en omdat we niet naar de kust van de Algarve willen. Het schijnt daar erg druk met campers te zijn en veel verbodsborden voor campers. De weg naar Ameixial is een panoramische route. Hij kronkelt berg op, berg af met schitterende vergezichten. Langs de kanten staat het vol met bloeiende mimosabomen en ook de amandelbomen zitten vol met bloesem. Amaixial kennen we nog uit 2016. Alleen is de plaats voor de campers nu op een voormalig voetbalveld. De service is er al, maar er wordt nog gewerkt om de plaats in te richten. De Fransen schijnen de plaats al goed te kennen. Er wordt ge-jeu-de-bouled en het lijkt erop dat er semi-permanent wordt verbleven. Er staan ook een paar Nederlanders. We vinden een plekje en gaan nog even buiten zitten, tot de zon onder gaat. Het was weer de zoveelste fantastische dag… en we gaan nog niet naar huis….

Maandag 7 februari 2022 De Algarve weer uit
Om een uur of half tien vertrekken we uit Ameixial en rijden een onzekere route naar Mealha. Onzeker omdat de weg er naartoe op de kaart wordt aangegeven als een onverharde weg. Het is maar 10 kilometer naar het startpunt van onze wandeling van vandaag. Het valt 100% mee want de weg is inmiddels netjes geasfalteerd en voorzien van nieuwe vangrails. Hij slingert van de ene heuvel naar de andere met veel bochtenwerk. We komen geen kip tegen. De hellingen zijn begroeid met dennenbomen, olijfbomen of mimosa. En alweer een stralende dag. Op een klein grasveldje in het gehucht kunnen we de camper parkeren en gaan PR8 volgen. Eerst een ommetje door wat straatjes, achter huizen langs en langs een watertje en dan het dorp uit, de heuvel op. We passeren wat primitieve hooi-opslag hutjes (palheiros), de meesten met een ingezakt kegelvormig dak. Het brede pad klimt en daalt regelmatig en we steken een watertje over, waar stapstenen staan in geval van hoog water. Halverwege komen we nog twee ruïnes van oude windmolens tegen. Dat is ook zo ongeveer het verste punt, waarna een lange afdaling begint. Er zijn weinig vogels te zien. Wel zijn de hellingen begroeid met dennenbomen, cistusstruiken, oleanders, amandelbomen en eucalyptus. Dit is echt een plek in” the middle of nowhere”.
Na de wandeling rijden we door naar Mertola, een ritje van zo’n 50 kilometer in noordelijke richting. We verlaten de Algarve weer en rijden Alentejo weer in. In Mertola doen we eerst wat boodschappen in een supermarktje en zoeken dan de schitterend gelegen camperplek op, pal aan de rivier de Guadiana. Na wat lekker buiten zitten ( het is bijna te heet in de zon), en plannen maken voor morgen, stappen we op voor nog een rondje door het stadje. Het kasteel kennen we al, dus zo hoog gaan we nu niet klimmen. De Igreja Matriz was vroeger een moskee en er is al die eeuwen weinig aan veranderd. We wandelen wat straatjes door, klimmen toch weer omhoog naar een mooi uitzicht en gaan via een omweggetje weer terug naar de kade. Een superplek hier! We overwegen even om uit eten te gaan, maar het is maandag, dus de meeste restaurants zijn gesloten. Dan kook ik een pastagerecht met Cayote. Hij lag al een tijdje te rijpen in de kast, maar nu moet hij er toch maar aan geloven. Ik zoek even op internet, hoe je deze groene knol kunt verwerken in een gerecht. Ik kies voor de pastavariant. Achteraf blijkt dit een goede keuze te zijn. In Nederland had ik deze groente nog nooit gezien. Hier in Portugal heet hij cho cho.

Dinsdag 8 februari 2022. Via Vidigueira naar Portel
Uit onze wandelgids kiezen we voor vandaag een wandeling bij Vidigueira, zo’n 80 km in noordelijke richting. Het landschap is nu veel vlakker met hier en daar een bergtop. Na een kilometer of 10 zien we,voor ons onbekende, verkeersborden: pas op voor lynxen op de weg. Er staan kilometers lang hoge hekken langs de weg. De met uitsterven bedreigde Iberische lynx is hier uitgezet in het kader van een fokprogramma. Wat verder op zijn de ooievaars weer op elke stroompaal bezig met nestbouw. Het zijn er honderden.
Vier kilometer ten westen van Vidigueira bevindt zich een interessante Romeinse bezienswaardigheid: São Cucufate genaamd. Daar gaat de wandeling naar toe. Vidigueira is naast een levendig stadje, ook een belangrijk wijncentrum én de geboorteplaats van ontdekkingsreiziger Vasco da Gama. We parkeren bij het park en maken ons klaar voor de wandeling van 11 km naar São Cucufate. Het startpunt is vrij makkelijk te vinden. Het eerste stuk gaat door oude en nieuwe wijngaarden en olijfgaarden, onder luid geblaf van tientallen honden, die hier en daar achter hekwerken zijn opgesloten. Het hoogteverschil is minimaal en het is heerlijk wandelen in de zon, zonder al te veel inspanning. We komen door het gehuchtje Vila de Frades. Smalle straatjes met blauwwitte en oker-witte huisjes. Daar is het wel even opletten op de wegmarkeringen. Via een mooi pleintje (waar we lunchen) en een poort lopen we aan de andere kant de velden weer in. Vanaf hier moeten we het laatste stuk heen en terug lopen. Bij de ingang van het mooie complex zien we een auto geparkeerd staan, dus het terrein is gelukkig toegankelijk. Voor 1,50 pp kunnen we binnen rondkijken en krijgen ook nog een luxe informatiefolder mee. Alles is netjes aangelegd en onderhouden. De gewelven zijn van een 4^de- eeuwse villa. Bij opgravingen zijn de baden van een huis uit de 2^e eeuw blootgelegd. De wijnpersen, het reservoir en de tempel doen vermoeden dat het een luxueuze Romeinse villa is geweest. In de 6^e eeuw werd het verbouwd tot een klooster. In de 17^e eeuw werd dit weer gesloten, alleen de kapel bleef nog tot in de 18^e eeuw in gebruik. Het geheel is nauwkeurig in kaart gebracht en dusdanig gereconstrueerd dat er ook binnen rond gelopen kan worden. Na nog even een opmerking in het gastenboek te hebben geschreven, wandelen we op ons gemak terug naar de camper. Die stond de hele tijd pal in de zon en is op sauna temperatuur.
We rijden nog 15 km door en vinden in Portel een prima (nieuw aangelegde) camperplaats op een rustige plek en toch vlak bij het centrum. We vinden een pizzeria die open is en gaan daar lekker eten. Het ziet er uit als een snackbar, maar de pizza’s zijn uitstekend. Morgen maar eens het kasteel en de rest van het stadje bekijken.