Zondag 23-01 2022 Naar Praia Foz do Sizandro
Voor de 2^e keer deze reis een waterballet op de vroege ochtend. Na dweilen en speurwerk blijkt de aansluiting naar het waterpompje afgebroken. Lijmen wil niet. Dan een nieuw gat in het afdekplaatje gemaakt om de slang door te voeren. Dat werkt (voorlopig) goed. Wat is mijn lief toch een slimme knutselaar! Ondertussen zijn de windhondenraces alweer van start gegaan op een smalle strook naast de rails. Er staat een wachtrij…
We zetten onze bestemming in de navigatie, zo’n 40 km en gaan op weg naar de kust: Foz do Sizandro. De Sizandro is een rivier die daar in zee stroomt. De laatste paar kilometer kiest onze MIO heel eigenwijs smalle onverharde weggetjes; maar we komen op onze bestemming. Wat een mooie plek. Er staan al wat campers, maar we vinden vlak naast de officiële plaats nog ruimte genoeg. Er gaat een houten voetgangersbrug naar de overkant van de rivier en loopt over het strand helemaal door tot het volgende dorpje Praia Azul. De golven zijn woest en hoog en diverse surfers doen hun best. Nart stippelt een rondwandeling uit en na de lunch gaan we op pad. Eerst via die brug over het strand en dan het duingebied in. We komen zelfs langs een vogelkijkhut, maar dit lijkt meer een grapje. Het gaat een eind landinwaarts, door glooiende velden met gele Oxalis en valse kamille. Er staan veel rietstroken tussen de wijngaarden en wilde akkers. We lopen door tot aan het volgende bruggetje en passeren daarna wat bewoonde landweggetjes waar we steevast door woest blaffende honden, (gelukkig achter hekken) worden verwelkomd. Het laatste stuk gaat over asfalt, omhoog en omlaag om tenslotte weer bij parkeerplaats van de praia uit te komen, waar het inmiddels tamelijk vol staat met dagjesmensen. Het is druk op de loopbrug. Aan het eind van de middag vertrekt het ene gezin na het andere en uiteindelijk blijft er maar een handje vol campers (waarvan 1 Nederlandse) achter om hier vannacht te blijven. Het enige barretje dat er is, sluit bij zonsondergang. Op het geluid van de woeste golven na, wordt het een rustige nacht.

Maandag 24 januari 2022 Naar Praia São Julião
Als eerste gaan we naar de Intermarché in Ericeira ,via een half verharde hoog op de rotsen gelegen kustweg. De uitzichten zijn fenomenaal. Er moet weer een was worden gedaan. Helaas is bij dit filiaal de grootste wasmachine buiten werking. Dan maar een kleinere en wat vuile was bewaren tot de volgende gelegenheid. 40 minuten later is dat ook weer klaar en gaan we nog even de LPGtank volgooien, tenminste dat is de bedoeling, maar we komen er niet achter wat het juiste koppelstuk is. Nart gaat het navragen bij de kassier, maar deze is niet bereid te helpen. “Zoek het zelf maar uit”, is de boodschap. Dan maar een volgend adres opzoeken op de myLPG.eu-app. Maar niet vandaag.
We gaan een korte rit maken van 20 km naar één van de vele praia’s waar we hopelijk kunnen parkeren om te wandelen. De eerste twee parkings zijn afgesloten met een hoogte barrière. Die bij Foz do Lizandro kunnen we op, alleen mogen we hier niet overnachten. Het stikt er van de surfers. We maken een korte wandeling over het strand en de kliffen en gaan via een voetpad langs de weg weer terug. Dan door naar praia São Julião. Hier is een grote zandvlakte, net achter de rotsen en vlak bij het strand, waar we mogen staan en overnachten. Er staat een handje vol campers, de meesten zijn kleine busjes met surfplanken op het dak. De kust hier is vanwege de (meestal) hoge golven, erg populair bij surfers. We maken een wandeling omhoog naar de kliffen, lopen een km of 3 en gaan dan via de weg terug, waarbij we even aanleggen bij een cafeetje genaamd “Gota d’alcool”. Het is goed toeven op het terras met uitzicht op het strand beneden en de surfers in de golven. Het is een zeer rustige nacht.

Dinsdag 25 januari 2022 De Sintra- regio
We gaan vandaag een rit langs diverse stranden maken, met ter plekke wandelingen. De eerste stop is Azenhas do Mar, een dorp dat tegen de rotsen aan hangt, met een piepklein zandstrandje en een zeewaterzwempoel. We lopen de kleine straatjes door, bewonderen de vele molenstenen en een watermolen. Als we omhoog geklommen zijn via een traptredenpaadje hebben we ver zicht, tot aan Ericeira. Dan komt, na een kilometer of vijf Praia das Maças. Het heeft een wat groter strand en een groter zeezwembad. We zien ineens een elektrisch trammetje aan komen rijden en stilhouden bij het eindpunt. Hé, rijdt deze niet alleen in de zomer? Ik kijk even op de tijdtabel en zie dat hij om 11.30 uur naar Sintra vertrekt. Dat is over 5 minuten. Snel pakken we onze rugzakken in met het lunchpakket (dat we ’s morgens al klaarmaken) en een fles water. We kopen een kaartje bij de conducteur á € 2,00 p.p. Er kunnen 20 personen mee, maar wij zijn de enige passagiers. De tramlijn stamt uit 1910. Hij is elektrisch, dus je zou verwachten dat hij vrij geruisloos rijdt. Nou echt niet! Drie kwartier lang knarst, piept, kraakt en schuurt het ding over het spoorlijntje naar boven. Maar het is leuk en er is veel te zien. De conducteur bedient alle hendels met gemak en bij elke zijweg, oversteek, uitrit of bekende stampt hij met zijn voet op de bel. Hij is duidelijk trots op wat hij doet. We passeren 6 tussenstations, w.o. Colaris en Monte Santos. De eindhalte is midden in Sintra, vlak bij het trein station. Om 14.00 uur is de rit terug en in de tussentijd lopen we naar het historische centrum. We weten dat wandelen door deze stad gepaard gaat met veel klimmen en dalen; beboste ravijnen doorsnijden de stad. Er staan fantastische paleizen en villa’s en musea. We waren hier 10 jaar geleden al eens en hebben toen alle bezienswaardigheden uitgebreid bekeken. We wandelen richting het Palacio National de Sintra, waar een hele rij tuk-tuks klaar staan om toeristen te vervoeren van het ene deel van de stad naar het andere. Na een rondwandeling (pfff… al die trappen!) komen we achter het station weer uit en eten onze lunch aan de rand van een klein parkje. Scholieren zijn er bezig om hele pizza’s weg te werken. Blijkbaar is er een Domino’s om de hoek. Door een winkelstraatje lopen we weer terug en leggen nog even aan bij een pastelleria voor een kop thee (en toiletbezoek). Precies om 2 uur komt ons trammetje aangeknarst. De banken worden omgeklapt ( voor en achter zit besturing) en we rijden, dit keer met nog 4 andere passagiers en een hond, de route weer terug. Remmen is het belangrijkste wat de conducteur nu doet: ijzer op ijzer afremmen! Als we weer bij de camper zijn, piept het nog na in de oren. Dan gaan we achter LPG aan. In Terrugem vinden we een garage met LPG -unit die ons behulpzaam is. De Spaanse adapter blijkt de juiste te zijn. Nart kijkt nog een keer goed hoe het moet.. en we kunnen weer door. Volgens de Park for Night-app is er 8 kilometer verder een nieuwe camperplaats met service; niet veel uitstraling, maar genoeg voor vannacht. Er is wel zicht op het paleis van Mafra, heel in de verte. We kijken even op Narts website of daar al eens waren. Ja dus. Soms vergeet je wel eens iets.

Woensdag 26 januari 2022 Lissabon voorbij
Het lijkt ons schitterend om in dit gebied nog wat te wandelen. Hemelsbreed is het 3,5 km naar Mafra, maar over de weg 13. We rijden naar Mafra en parkeren pal naast het paleis, waar een prima plek is voor 7 campers; dat vinden we wel wat weinig. We lopen bij de toeristeninfo binnen om te vragen naar uitgezette wandelingen in de omgeving. De dame kijkt ons verbaasd aan….nee die zijn er niet, veel te moeilijk. We kunnen wel in het parkje achter het kasteel wandelen en 6 km verder op is een soort natuurpark, (Tapada Nacional) met een centrum voor het herstel van de Iberische wolf. We besluiten dit voor een volgende keer te bewaren en gaan op weg naar Odrinhas. Uit onze gids: “Comfortabele camperplaatsen” (dwz met douches, toiletten en andere luxe) hebben we deze uitgekozen om even een dagje rust te nemen. Helaas! We komen voor een dichte poort te staan: deze plek is er niet meer, gewoon opgeheven. We kiezen ter plekke een ander dagdoel. 40 km doorrijden naar het zuiden en we zijn Lissabon voorbij en aan de overkant van de Taag. Via brede snelwegen, tientallen rotondes en even zoveel op- en afritten steken we via een mooie brug de Taag over. In Corroios vinden we een prima plek bij een parkje en naast een woonwijk. Het ziet er rustig uit. In de middag lopen we richting een soort moerasgebiedje, waar mogelijk watervogels te zien zijn. We moeten hiervoor wel aantal drukke straten door en over. Dat zijn we niet meer gewend: zoveel verkeer. (Portugezen zijn sowieso wegpiraten, niemand houdt zich aan de maximum snelheid en ze racen rotondes over en dorpen door). Na twee kilometer zijn we bij dat gebied. De paden erdoor zijn echter niet toegankelijk, maar we vinden wel een klein museumpje naast een drooggevallen binnenwater. Er is van alles te zien op de slikken ( we zijn een verrekijker vergeten) en in het museum legt de beheerder ons van alles uit over de getijde-molens die hier langs de kust te vinden zijn. Het zijn er meer dan 40. Een stukje geschiedenis en werktuigen geven ons daarbij informatie. De man spreekt wat Engels en als we zeggen dat we Nederlanders zijn, weet hij te vertellen dat zijn neef al 30 jaar in Den Haag woont. Hij zwaait ons uit met :”bedankt voor het bezoek”, en “Doei!”. We krijgen nog wat folders toegestopt en we kijken nog een keer buiten rond. In de verte zien we nu ook flamingo’s. Dan gaat het weer terug naar de camper, waar we mogelijkheden bekijken voor het vervolg morgen.

Donderdag 27 januari 2022 Door de Taag-delta
We stippelen een route uit door de Taag-delta, waarbij we steeds zo dicht mogelijk langs het water willen rijden. Op de Maps.me-app zien we waar wandelpaden door moerassig gebied lopen. Dan nog een parkeerplaats er in de buurt erbij zoeken en we kunnen gaan. De eerste stop is Seixal, precies aan de andere kant van de baai. Aan het einde van de mooi aangelegde boulevard parkeren we en wandelen een eind terug. In een foldertje, dat we gisteren kregen van de baas van het molenmuseum, zien we dat er hier een kurkmuseum/werkplaats moet zijn. We kunnen het niet vinden. Wel hebben we steeds mooi zicht op de brug (Ponte 25 Abril) over de Taag en het grote Christus Koning-standbeeld, de vele boten en de bedrijvigheid aan de kade. Dan rijden we verder om de volgende baai heen en komen uit in Barreiro. De parking is vlak bij het strand en de wandelroute gaat dwars door een moerasgebied met diverse loopbruggen. Hier zien we van alles en nog wat aan watervogels o.a.: groenpootruiter, bontbekplevier, bonte strandloper, steenloper, drieteenstrandloper, kanoet en witgat. We picknicken vervolgens op een bankje aan het strand, heerlijk in de zon; de temperatuur loopt aardig op. Aan de oostkant van deze landtong, bij Alhos Vedros is ook weer zo’n gebied dat met de getijden te maken heeft. Ook hier staan diverse oude getijdemolens en een schitterende plas waar we helemaal omheen kunnen lopen. Flamingo’s zien we van dichtbij en we ontdekken wat kleine vogeltjes, die steeds in groepjes voor ons uit fladderen. Nart kan ze vastleggen en later terug in de camper, komen we na wat zoekwerk, via Google Lens en Wiki, tot de conclusie dat het St. Helenafazantjes waren. Daar hadden we nog nooit van gehoord. Ook zien we de daar de tjiftjaf, steltkluut, grutto, tureluur, krombekstrandloper en kleine zilverreiger. Nart zijn dag kan niet meer stuk! De eindbestemming vandaag is Alcochete. Hier vertrekt ook een veerboot naar Lissabon. We zijn inmiddels ook de tweede, zeer lange brug ( Ponte Vasco da Gama) voorbij, die de Taag overspant. We vinden een prima plekje op een kleine parking, pal aan het water en genieten nog een tijdje van het hele gebeuren. Er zijn mensen aan het zoeken naar schelpdieren in de (nu) modderige oever, bootjes varen voorbij, en mensen flaneren langs de boulevard en het kleine strandje. Als de zon prachtig is onder gegaan, wordt het rustig; alle auto’s zijn verdwenen. Wat een schitterend gebied hier!